Υπάρχουν μέρη και μέρη, τόποι και τόποι, ιστορίες και ιστορίες, μύθοι και παραμύθια για όλον τον κόσμο που πετούν από στόμα και στόμα.

Από τα βιβλία ξεπηδούν εικόνες μαγικές, συνοδευόμενες από λέξεις περίτεχνα φτιαγμένες. Μπαίνουν στις καρδιές μας γλυκά , μας ακολουθούν για χρόνια πολλά.

Η Αρχαία Λέρνα (αναβλύζουσα πηγή) ή αλλιώς το νησί της Θεάς Αρτέμιδος, η νήσος με τα πάμπολα κολπάκια , δαντελωτά απλώνονται τριγύρω της, η φιλόξενη Λέρος μας.

Αυτή, αυτούσια , ανοιχτή και πανέμορφη , στέκεται ανάμεσα στα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και δεν λυγάει στην ανωνυμία της, δεν την ενοχλεί η μικρότητα της έκτασης της, δεν τυμπανοκρούει τις ομορφιές της και προχωρά αβίαστα στην εξέλιξη των πάντων, μα προπάντων δεν νιώθει πια αδικημένη και είναι αρκετά περήφανη για να παραπονιέται. Η φήμη της, τουλάχιστον στον Ελλαδικό χώρο, περιορίζεται ακόμα και τώρα στο βαρύ στίγμα του ψυχιατρείου, για ανθρώπους διαφορετικούς που η μοίρα τους έστειλε εδώ να βρουν την γαλήνη, να βρουν ένα τόπο γι’ αυτούς.

Σίγουρα πολλοί άνθρωποι εδώ εργάστηκαν σε αυτό και πολλοί από αυτούς αγωνίστηκαν για να έχουν αυτοί οι άνθρωποι την φροντίδα και την προσοχή που θα άρμοζε στην περίπτωση τους.

Ας το ξεχάσουμε πια, ας μην είναι αυτό που θα την χαρακτηρίζει για πάντα , της το φόρεσαν το κουστούμι , αλλιώς θα μπορούσε να είναι τόσα άλλα, τόσα διαφορετικά πρόσωπα να αναδείξει.

Η θέση της μαγική , από εδώ μπορείς να βλέπεις τα παράλια της γειτόνισσας Τουρκίας και να ταξιδεύσεις προς τα κει με μεγάλη ευκολία , η κρυφή αδερφή , η αδερφή που κάποιος δεν ξέρει ότι έχει , μα είναι τόσο κοντά η μια στην άλλη.

Εδώ μπορείς να ξεχαστείς απ’ όλους, να μείνεις ήσυχος , να γράψεις βιβλία, να ακούσεις τα πουλιά να τραγουδούν κάθε γλυκοχάραμα.

Εδώ πετάς τα άχρηστα και συνεχίζεις ανάλαφρος, μπορείς να γίνεις η κόρη ή ο γιος αντίστοιχα της μεγάλης αυτής οικογένειας , μιας κ έτσι σε φωνάζουν , έτσι σε κοιτάζουν.

Τονίζουν τις λέξεις στην παραλήγουσα κ αυτό ηχεί έντονα, αφήνοντας σε λίγο μπερδεμένο για το πού αρχίζουν και πού τελειώνουν οι προτάσεις, είναι απλά δυσδιάκριτο.

Είναι περήφανοι οι Λεριοί για την ιστορία τους, γιατί έχουν ιστορία , πολέμησαν σχεδόν αβοήθητοι. Ξέρουν να είναι φιλόξενοι, με μια δόση ελαφράς καχυποψίας και λατρεύουν τα χαμογελαστά πρόσωπα. Είναι γεννημένοι πλακατζήδες , τα παιδιά τους είναι ζωηρά , χωρίς φόβο και έξυπνα, το βλέπεις στα λαμπερά τους μάτια.

Εδώ, κάπου εδώ όλοι χάνονται κ όλοι βρίσκονται , όλοι φεύγουν κ όλοι έρχονται , όλοι παντρεύονται κ όλοι ξαναπαντρεύονται . Όλοι κινούνται , κινούνται σαν τη θάλασσα, ωσάν τα κύματα.

Το νησί είναι γένος θηλυκού. Μυρίζεις κ αφουγκράζεσαι τον ψίθυρο της θάλασσας από παντού. Πλαισιώνεσαι μέσα της , νανουρίζεσαι μαζί της , με την συντροφιά της γαληνεύεις και καθαρίζεις τις σκέψεις.

Απλώνεις το χέρι και την αγγίζεις κάθε ώρα , κάθε στιγμή είναι εκεί , είναι εδώ, είναι παντού. Περπατώντας στον παραδοσιακό της οικισμό , δεν ακούς αυτοκίνητα μόνο νιώθεις κάτι απ’ τα παλιά. Εδώ δεν αργείς πια , προφτάνεις πια, υπάρχει χρόνος εδώ και κάθεται στωικά στον θρόνο του , μέσα στην κοιλιά του Κρόνου για να σε κοιτά , να σε φυλά απ’ την κακή την ώρα.

Λογής, λογής άνθρωποι από άλλες χώρες μένουν εδώ, έχουν τα σπίτια τους εδώ , έχουν τα σκάφη τους εδώ , έχουν του συγγενείς τους. Όλοι κάτι έχουν εδώ.

Το μαγικό της Λέρου είναι πως μπορείς να νιώσεις την συχνότητα της , είναι απαραίτητο όχι να το επισημάνεις , απλά να σ’ ακουμπήσει. Τότε θα δεις πως είναι να υπάρχει αυτή η γλυκιά και αόρατη ισορροπία.

Όχι αυτή η βαρετή κ ανιαρή ισορροπία , εκείνη η άλλη , η κυματιστή , που μαζί της και είσαι κ δεν είσαι , και βλέπεις και δεν βλέπεις , σαν αόρατος περνάς καμιά φορά , σαν να’ σαι σε όνειρο. Λεπτά τα όρια.

Είναι δικιά σου η απόφαση , είναι δικός σου ο ασκός , εσύ τον ανοίγεις , εσύ σηκώνεις τα πανιά , εσύ χορεύεις μαζί με τα κύματα , εδώ απλά είσαι εσύ και δεν φοβάσαι .

Έλα , περπάτα , κολύμπα , πιες και δες, πιες και πες την δική σου ιστορία. Εδώ , ήρθα εδώ και βρήκα, βρήκα χωρίς να ψάχνω , εσύ ποιος ξέρει γιατί να’ρθείς. Ποιος ξέρει τι ιστορία θα’χεις να μας πεις.

Ειρήνη Τσουρακάκη